www.hullygully.nl

WWW.HULLYGULLY.NL

WWW.HULLYGULLY.NL NIEUWS

12 juni 2007

Nee, niet naar het sprookjesbos

Maandag 11 juni 2007 - En alweer waren ze vrij. - Een week vrij, een week school, weer een week vrij, twee dagen les en dan op schoolkamp. Zo zag de meimaand van onze zoon eruit.

De oudste twee chagrijnig, want die moesten op sommige dagen wel gewoon op hun middelbare school verschijnen. En de jongste zat in de klas terwijl haar broer op kamp ging. Plannen is al niet mijn sterkste punt, maar zo is er helemaal geen beginnen aan.

Welke halve gare regelt die vakanties eigenlijk? Nooit gehoord van werkende ouders? En dan heb ik nog geluk met een baantje waarin ik vrij gemakkelijk vakantiedagen op kan nemen. Dat geldt vast niet voor iedereen.

Maar goed, je moet toch wat met al die lege dagen, dus: wij naar de Efteling. Altijd leuk. In twee ploegen (onze 13-jarige dochter moest eerst 's morgens naar school) en met in totaal drie kinderen (dochter van 15 wilde liever een andere keer, met vriendinnen) arriveerden we in Kaatsheuvel.

"Nee, we gaan niet naar het sprookjesbos", zei onze 8-jarige jongste dochter vastberaden. We waren net de ingang door. "Ik wil in de Python. En in de Bob en de Pegasus. Enne.. hoe heet dat nieuwe ding ook al weer?" "Maar het sprookjesbos hóórt erbij", protesteerde ik. "Dat is juist zo leuk."

"Saai", luidde het antwoord. "Daar hebben we helemaal geen tijd voor. Ik wil ook nog in de Piraña en de Vogel Rok."

Ze had wat in te halen, want bij onze vorige bezoekjes haalde ze de 1.20 meter nog niet en waren alle enge dingen taboe. Tot haar grote frustratie, zo bleek nu.

Een dag lang sleepte ze ons langs alle woeste attracties. En ze genoot. Wij brachten een groot deel van onze tijd op bankjes en terrasjes door. Ook leuk. Ik schrik niet terug voor een rondje Python, maar na één keer ben ik wel genoeg door elkaar geschud. Dan liever aan de koffie met appeltaart.

Ze dook met haar zus enthousiast in de rij voor De Vliegende Hollander. "Er staat daar een bordje met 'twee uur wachttijd'", zei ik nog, maar dat maakte geen indruk. Vol adrenaline plukten ze Kees en mij twee uur later van het terras. "Gaaf", luidde het oordeel. "Maar wel lang wachten."

En toen kwamen we toevallig langs een simpel speeltuintje. Met wat draai-, wip-, klim- en schommelspul. Het zonnetje scheen. Met zijn allen stoven we er op af. Nog nooit zo veel lol gehad. En geen wachtrij.

Column Mariette Mulskens

Overgenomen, met officiële toestemming : BN/De Stem

Terug