www.hullygully.nl

WWW.HULLYGULLY.NL

WWW.HULLYGULLY.NL NIEUWS

7 december 2007

Wat een kermis

door Marc Molenaars

Dinsdag 4 december 2007 - Wethouder Ton Linssen vindt de najaarskermis in de Bergse binnenstad een hoop gedoe en pleit daarom voor afschaffing.

In ruil daarvoor wil hij de voorjaarskermis versterken en flink investeren in de dorpskermissen van Halsteren en Lepelstraat. Dat laatste juich ik toe. Zelf groeide ik ook op in een dorp, zo'n slaapstadje dat nimmer ontwaakt. Als klein ventje keek ik dan ook elk jaar uit naar het moment waarop de kermisexploitanten met hun kleurrijke materieel het pleintje voor de kerk in bezit namen.

Centraal (tussen schietsalon en draaimolen) stond altijd de snoepkraam. Zo'n geel-rode nougatkraam met op de rug, in zwierige letters, de naam Montelimar. Melancholie op wielen.

Het kleine plankier tussen reuzenspekken, kaneelstokken en wijnballen was vier dagen lang het domein van Corrie van de Zande, in mijn herinnering een struise vrouw, die samen met man en kinderen vanuit de thuisbasis in Halsteren een klein kermisimperium bestierde.

De kermis in mijn dorp begon steevast op de laatste schooldag van het jaar. Trots toonde ik haar mijn rapport, joviaal beloonde ze mijn prestaties met iets lekkers. Deze week moest ik weer even aan haar denken.

Aanleiding was niet het voornemen van Linssen om een Bergse traditie om zeep te helpen, maar het scholierenprotest. De studenten van nu vinden dat ze te veel uren maken. In de tijd dat ik mijn rapport showde in ruil voor een kaneelstok, was dat niet veel anders, maar losten we dat probleem nog zelf op.

Wekenlang sjokte ik rond op geleende krukken. Door een ernstige blessure te veinzen, ontliep ik niet alleen de gymlessen, de vermeende invaliditeit was ook reuze handig bij het verkrijgen van een lift van en naar de school. Dat spijbelen hield net zo lang stand totdat verontruste plaatsgenoten (die me week in, week uit op krukken langs de kant van de weg zagen staan) bij mijn ouders informeerden naar het fysieke ongemak. Die wisten uiteraard van niets. Oei.

Dertig jaar later trof ik Corrie van de Zande opnieuw. Op de kermis in Bergen op Zoom. In haar nougatkraam. Ze herkende me nog en informeerde uitvoerig naar wat er van me geworden was. Niet zonder trots verhaalde ik over verre reizen en spannende ontmoetingen. Corrie reageerde ingetogen:

"O, je schrijft stukjes voor de krant. En je kon zo goed leren."

Bron, overgenomen met officiële toestemming : BN/De Stem

Terug